هیچ کس نمی‌تواند فراتر از آنچه را که خود هست، ببیند. منظورم این است که هر کس در دیگری بیش از آنچه خود دارد نمی‌تواند ببیند، زیرا او را فقط به قدرِ هوشمندیِ خود می‌تواند ادراک کند و بفهمد.
پس اگر اندیشه‌اش نارسا باشد، هیچ استعدادِ ذهنی فردی دیگر، حتی بزرگترین استعداد هم بر او تاثیری نخواهد گذاشت و از صاحب آن جز پَست‌ترین خصوصیاتِ فردی، یعنی همه‌ی کمبودهای مزاجی و شخصیتی، چیزی درک نخواهد کرد.
توانایی‌های برترِ ذهنِ مخاطب به همان اندازه برایش واقعیتِ وجودی دارند که رنگ برای نابینایان.
مارال بانو!
ما پیش آمده است که سال تا سال همدیگر را ندیده‌ایم، امّا در قلب‌هایمان باور داشته‌ایم که شانه به شانه‌ی هم راه می‌رویم.
چرا؟
چون همه‌ی آن‌ها که به سوی یک قله می‌روند، اگر از هزار راه هم بروند احساس هم‌سویی و هم‌قدمی می‌کنند. این احساس جدایی‌ست که جدایی می‌آورد نه نفْسِ جدایی.
ما باید اینقدر ایمان و اراده داشته باشیم که در هر کجای این کره خاکی که هستیم سرشار از این احساس باشیم که در گروهی واحدیم، در کنار همیم و تکیه داده به هم.
📕 آتش بدون دود
✍🏽 نادرابراهیمی
آرام باش آنجا که دیگر راه نیست خدا راه می گشاید.....
من یتق الله یجعل له مخرجا
اگرکسی آمد و به شاخ و برگ باورهایت تبر زد
نترس چون دستش به ریشه ات نمیرسد
از همانجا که قطع شدی جوانه بزن
رشد کن وقد بکش
«نه» در حقیقت موجود خوب و سربزیری است. امّا اگر همین «نه» سربزیر پشت آری‌های ساختگی‌مان پنهان شود بزودی از ما موجودی نقاب‌دار و بیمار می‌سازد که یک گردان عصبانی از «نه»های سرکوب شده روانش را اِشغال کرده است.
یاد بگیر نه بگویی و نه بشنوی.
اوج لذت در این است که با شخصی که از تو متنفر است و بسیار غیبتت می‌کند، هم‌نشین شوی؛ با این حال [در جوار تو] به گونه‌ای دیگر جلوه کند. همین کافیست که درنماید، حضور تو چنان هیبتی دارد که قادر است او را به شخصی منافق و ترسو تبدیل کند.
گاهی ذهن انسان در چنبرهٔ استدلال‌هایش گرفتار می‌آید و اسیر ساختاری بسته و محصور میشود، که هدف در آن نه درک واقعیت بلکه پر و بال دادن به فرضیه‌ای از پیش اندیشیده شده است.
ما انسانها چنین هیولاهای خودخواهی هستیم که حاضریم با پیگیری حقایق باطل خود را نابود سازیم امّا زیر بار نرویم که مسیری اشتباه در پیش گرفته‌ایم.
وقتی کسی به دروغ گفتن عادت کند دیگر برایش سخت است یاد بگیرد راست بگوید.
و اگر یکی توانست بار اول کسی را ترک کند، دفعه‌ی دوم برایش راحت تر میشود...
هیچ‌چیز آزاردهنده‌تر از این نیست که افراد موردعلاقه یا افرادی که برایمان مهم هستند، به حرف‌هایمان گوش ندهند. نیاز به درک شدن نیازی همیشگی است که هیچ‌گاه ما را ترک نمی‌کند و به همین دلیل است که گوش شنوا عاملی بسیار نیرومند در روابط انسانی به شمار می‌رود و درک نشدن واقعاً دردناک است.
در این سرزمین، سرنوشت خوشی نداریم. فکر میکنم که تو هم با من موافق باشی. امّا تا زمانی که زنی و مردی به هم می‌گویند "دوستت دارم، دوستم داری؟" شاید هنوز بشود امیدوار بود.