تو یه انسانی، نه یه برند و شرکت که بخوای همه رو از خودت راضی نگه داری و هر روز خودت رو توسعه و ارتقا بدی....
زندگی کن!!! 🌱
تو یه انسانی، نه یه برند و شرکت که بخوای همه رو از خودت راضی نگه داری و هر روز خودت رو توسعه و ارتقا بدی....
زندگی کن!!! 🌱
در مناطقی از غرب آفریقا، وقتی کسی کار ناپسندی انجام میدهد او را به مرکز دهکده میبرند و برای دو روز، تمام اعضای قبیله او را احاطه میکنند و درباره ویژگیهای خوب و مثبت آن فرد حرف میزنند.
آنها معتقد هستند که هر فرد ذاتاً خوب است ولی گاهی هم اشتباهاتی مرتکب میشود که در واقع درخواست کمک است. افراد قبیله کنار هم در این آئین جمع میشوند تا به فرد خوبی ذاتی اش را یادآوری کنند.
اعتقاد جمعی این است که این حمایت، از هر نوع تنبیه و خجالت زده کردن فرد بهتر است.
آنها این حرکت را "اوبونتو" به معنی "انسانیت با یکدیگر و تمام موجودات زنده" مینامند.
تا دلت را صاف نکنی، به هیچ جایی نمیرسی!
تا خیرخواه آدمها نباشی و برای دیگران خوب نخواهی و آرزوی موفقیت و خوشبختی برای آشنا و بیگانه نداشتهباشی؛ به هیچ خوشبختی و موفقیت عظیمی دست پیدا نخواهیکرد!
درستترین جملهای که شنیدهام و به آن باور دارم این است که "آدمها نانِ دلشان را میخورند" و به والله که غیر از این نیست!!! مگر میشود بدخواهِ دیگران باشی و تابِ دیدن خوشبختی و حالِ خوبِ آدمها را نداشتهباشی و خوشیهای کائنات، به سمت تو سرازیر شود؟؟! مگر میشود با قلبی سیاه، روزگاری سفید بخواهی و مگر میشود چشمانت به تاریکی عادت کردهباشد و توقع روشنایی و نور داشتهباشی؟!
باید دلت را با جهان و با آدمها صاف کنی و حتی برای دشمنت هم خوب بخواهی و دست از قضاوت و پیشداوری و مداخله برداری تا جهانت بستر وقوع اتفاقات خوب شود و معجزات آفرینش را به چشم ببینی.
باید دلت را صاف کنی و دست از حسادت و بخالت و تنگنظری برداری!
باید بدِ هیچکس را نخواهی تا کائنات هم بدخواهِ تو نباشد... باید خیرخواهِ دیگران باشی و از دستاوردها و خوشیهای دیگران خوشحال شوی و خودت را به خوب دیدن و خوب خواستن و خوب زیستن عادت بدهی...
هر چه انسانتر باشیم زخمها عمیقتر خواهندبود.
هر چه بیشتر دوست بداریم
بیشتر غصّه خواهیمداشت.
بیشتر فراق خواهیمکشید
و تنهائیهایمان بیشتر خواهدشد.
شادیها لحظهای و گذرا هستند
شاید خاطرات بعضی از آنها تا ابد در یاد بماند،
اما رنجها داستانش فرق میکند
تا عمق وجود آدم رخنه میکند
و ما هر روز با آنها زندگی میکنیم.
انگار که این خاصیت انسان بودن است!
تا دلت را صاف نکنی، به هیچ جایی نمیرسی!
تا خیرخواه آدمها نباشی و برای دیگران خوب نخواهی و آرزوی موفقیت و خوشبختی برای آشنا و بیگانه نداشتهباشی؛ به هیچ خوشبختی و موفقیت عظیمی دست پیدا نخواهیکرد!
درستترین جملهای که شنیدهام و به آن باور دارم این است که "آدمها نانِ دلشان را میخورند" و به والله که غیر از این نیست!!! مگر میشود بدخواهِ دیگران باشی و تابِ دیدن خوشبختی و حالِ خوبِ آدمها را نداشتهباشی و خوشیهای کائنات، به سمت تو سرازیر شود؟؟! مگر میشود با قلبی سیاه، روزگاری سفید بخواهی و مگر میشود چشمانت به تاریکی عادت کردهباشد و توقع روشنایی و نور داشتهباشی؟!
باید دلت را با جهان و با آدمها صاف کنی و حتی برای دشمنت هم خوب بخواهی و دست از قضاوت و پیشداوری و مداخله برداری تا جهانت بستر وقوع اتفاقات خوب شود و معجزات آفرینش را به چشم ببینی.
باید دلت را صاف کنی و دست از حسادت و بخالت و تنگنظری برداری!
باید بدِ هیچکس را نخواهی تا کائنات هم بدخواهِ تو نباشد... باید خیرخواهِ دیگران باشی و از دستاوردها و خوشیهای دیگران خوشحال شوی و خودت را به خوب دیدن و خوب خواستن و خوب زیستن عادت بدهی...