بغلم کن

الهی...

 

نمیدونم چند وقته که ازت غافل شدم. نمیدونم چند تا طلوع و غروب بی‌ذکر نام تو بر من گذشته. ولی می‌دونم که دلم گرفته. نه از دنیا، نه از آدم‌ها... از خودمه. از این فاصله‌ای که نذاشت گرمای مهربونیتو حس کنم. از این همه بی‌توجهی که گذاشت ردّ تنهایی رو روی دلم.

 

من اون بنده‌اتم که گاهی یادش میره اصلاً واسه چی اومده بود این دنیا. گاهی فکر می‌کنه باید کوهارو جابه‌جا کنه تا آرامش بگیره، اما نمی‌فهمه که تنها تکیه‌گاهش تویی. گاهی توی تاریکی‌ها دست و پا می‌زنه و یادش میره چراغ توی دست خودشه، چراغی به اسم "ایمان"، به اسم "توکل"، به اسم "تو".

 

خدایا، این روزا هرچقدر دور شدم، تهِ دلم یه نور خاموش‌نشدنی هست که میگه تو هنوز همون خدای همیشگی هستی. تو همون نگاهی هستی که وقتی همه چشم‌ها ازم برمی‌گردن، هنوز عاشقانه نگاهم می‌کنی. همون دستی که وقتی همه درا بسته میشه، از بالای درها دست منو می‌گیره.

 

یادمه یه جایی شنیدم که گفتی: وقتی حس کردی تنها شدی، بدون داری نزدیک‌تر می‌شی. وقتی همه چی به هم ریخته، بدون که داری آماده می‌شی برای دریافت. وقتی تاریکی زیاد شد، بدون سپیده نزدیکه. این جمله‌ها مثل بارون نرم به دلم افتاد. حس کردم هنوزم می‌تونم برگردم، هنوزم دیر نشده...

 

تو یه درِ همیشه‌بازی. حتی اگه من هزار بار رد شم، تو هنوز همون درب باز به سمتمی. تو مثل نوری هستی که حتی اگه پشت کوه برم، باز می‌تابی. من فقط باید تصمیم بگیرم برگردم. فقط باید بخوام دوباره صدات کنم، دوباره اسمتو با شوق بگم...

 

و حالا... حالا که نشستم پای این دل‌نوشته، حس می‌کنم یه چیزی داره تو دلم می‌جوشه. یه امید تازه. یه شوق کهنه که انگار دوباره زنده شده. انگار تو همین نوشتن، دارم بهت نزدیک می‌شم. دارم تو رو نفس می‌کشم...

 

خدایا! چقدر دلم می‌خواست همیشه تو آغوشت باشم. نه واسه اینکه مشکلم حل شه، نه واسه اینکه دردی ازم دور شه. فقط واسه اینکه تویی. همین که هستی، همه چی رو زیبا می‌کنه. همین که بدونم تو هوامی، دنیا برام باغ میشه...

 

و ازت ممنونم. بابت همه چیز. حتی اون روزای سختی که فکر می‌کردم تنهام، اما تو داشتی صبورانه منو آماده می‌کردی برای پرواز. ممنونم که گذاشتی بیفتم تا طعم بلند شدن رو بفهمم. ممنونم که سکوت کردی تا صدای قلبمو بشنوم.

 

الهی، من دیگه اون آدمِ سرگردون نیستم. حالا می‌دونم که تو مسیرم. حالا می‌دونم که دارم رشد می‌کنم، حتی اگه گاهی آهسته. حالا می‌فهمم که توی این دنیای پر از ظاهر، حقیقت فقط تویی.

 

پس با لبخند می‌نویسم این لحظه رو... با دل پر از نور، می‌نویسم این امید رو...

 

خدایا، من عاشقتم. عاشق این بودنت، عاشق این نزدیکی‌ات. عاشق اینکه تو همیشه، بی‌منت، بی‌قهر، بی‌فاصله، باهامی. تو اون صدایی هستی که تو سکوت دل شنیده می‌شی. اون دستی که بی‌هوا می‌گیره، اون نگاهی که بی‌منت می‌بخشه.

 

 ازت می‌خوام که منو بغل بگیری. نه بخاطر اینکه شکستم، بلکه بخاطر اینکه دلم پر کشیده سمتت. می‌خوام توی این بغل، خودم رو پیدا کنم. خدای من! ممنونم که گذاشتی دوباره عاشقت بشم. ممنونم که قلبمو زنده کردی. ممنونم که اجازه دادی بنویسم، تا بفهمم هنوز چقدر دوستت دارم.

 

و حالا، لبخند می‌زنم... چون می‌دونم که راه روشنه. لبخند می‌زنم چون ایمان دارم که لطف تو از همیشه نزدیک‌تره. لبخند می‌زنم، چون هرچی دارم و ندارم، تویی.

 

تو آغاز منی، پایان منی، همراه همیشگی منی. الهی به امید تو، به عشق تو، به لطف بی‌پایانت... تا همیشه.

 

آمین.

 

 

 

 

 

 

 

در دل حیاطی پر از زندگی

در دل حیاطی پُر از زندگی

 

امروز، در گوشه‌ای از حیاط خانه یکی از دوستان، قدم می‌زدم. حیاطی که شاید با چشم ظاهری فقط یک فضای سبز به‌نظر برسد، اما برای من بهشت کوچکی بود از آیات خلقت. حدود بیست درخت در گوشه‌گوشه این حیاط، سر بر افراشته بودند؛ از درختان سیب و گردو گرفته تا آلو، زردآلو، خرمالو، انگور و انار. گل‌هایی رنگارنگ، از هر گوشه لبخند می‌زدند و صدای پرنده‌های مختلف مثل سمفونی پروردگار، فضا را پُر کرده بود.

 

همه‌چیز زنده بود. همه‌چیز بیدار، خوش‌بو، سرسبز و باطراوت.

 

در میانه این زیبایی خدادادی، ذهنم آرام گرفت. با خدای خودم شروع به حرف زدن کردم. از ته دل، از عمق وجود. نه با زبان، بلکه با حضور.‌ درونم پر شد از سکوتی آشنا، و در همان لحظه، انگار صدایی شنیدم. نه از بیرون، بلکه از درون. از جایی که همیشه حقیقت از آنجا نجوا می‌کند. گفت:

 

«می‌دانی با کی حرف می‌زنی؟»

 

ایستادم. انگار زمین زیر پایم یک لحظه مکث کرد.

 

ادامه داد:

 

«با کسی حرف می‌زنی که دانه‌دانه برگ‌های این درختان را آفریده. هرکدام را زنده کرده، به هرکدام روزی داده، رشدشان داده، مسیر نور را به سمت‌شان کشیده، ریشه را در دل خاک گسترانده و از ترکیب ساده خاک و نور و هوا، این عظمت را خلق کرده.»

 

به برگ‌ها نگاه کردم. نه یکی، نه ده تا، هزاران برگ…

 

گفت:

 

«بگو محسن، فقط در این حیاط چند برگ هست؟

 

در تمام عمرت، چند برگ دیده‌ای؟

 

چند برگ، مایه لذت چشمانت بوده‌اند؟

 

چند برگ، غذایت شده‌اند؟

 

چند برگ، سایه‌ات بوده‌اند؟»

 

سکوت کردم. زبانم بند آمده بود.

 

دوباره گفت:

 

«محسن، تمام این‌ها را همان کسی آفریده که تو اکنون داری با او صحبت می‌کنی. کسی که با علم بی‌پایانش، با قدرت مطلقش، و با عشقی بی‌انتها، همه این‌ها را برای تو قرار داده. نه برای هزاران انسان دیگر، بلکه برای تو. برای اینکه تو لذت ببری، تو آرام بگیری، تو به یاد من بیفتی.»

 

قطره اشکی آرام روی گونه‌ام لغزید. دلم لرزید.

 

«پس حالا بگو، نگران چه هستی؟

 

وقتی کسی با این عظمت و این اندازه توجه، همراه توست،

 

وقتی خودش وعده داده که: “ادعونی أستجب لکم”،

 

وقتی قدرت بی‌انتها ، در اختیار تو قرار گرفته،

 

دیگر چه می‌خواهی؟ چه کم داری؟

 

محسن، الآن چه کسی در دنیا خوشبخت‌تر از توست؟!»🟣

 

سرم را بلند کردم، آسمان مثل آغوشی گشوده بالای سرم بود. نور خورشید میان شاخه‌ها می‌رقصید. باد ملایمی برگ‌ها را تکان می‌داد، انگار تمام خلقت داشت برایم سرود می‌خواند.

 

خدا ادامه داد:

 

«همه این‌ها به کنار، محسن.

 

من عاشق توام.

 

با تمام جبروت و جلالم، تو را دوست دارم. [“یُحِبُّهُم وَیُحِبُّونَهُ” ( مائده، آیه 54) «او بندگانش را دوست دارد، و آنان نیز او را دوست دارند.»]

 

بارها گفته‌ام که پشتیبانت هستم.

 

تو را تنها نمی‌گذارم.

 

….فقط پای عشقم بمان.

 

دل به کسی غیر از من نسپار.

 

به هیچ تکیه‌گاهی جز من دل مبند.

 

من، همانم که همیشه بوده‌ام.

 

تو، فقط بمان.»

 

و من ماندم. در همان حیاط ساده اما مقدس. با دلی سرشار از یقین.

 

انگار خدا در کنارم قدم می‌زد. نه به‌صورت استعاری، بلکه واقعاً… واقعاً احساسش می‌کردم. صدای او با صدای پرنده‌ها یکی شده بود، با نسیم، با سایه برگ‌ها، با بوی خاک و گل.

 

در آن لحظه دانستم که نه تنها چیزی کم ندارم، بلکه در اوجِ دارایی‌ام. در اوج ارتباط. در آغوش خالقی که تمام دنیا را برایم تنظیم کرده، به عشقِ من.

 

نه ثروت، نه قدرت، نه تایید دیگران… هیچ‌کدام طعم این لحظه را ندارند. طعمی از حضور، از ایمان، از آرامش مطلق.

 

و این دل‌نوشته را نه فقط برای ثبت یک تجربه، بلکه برای یادآوری نوشتم. برای خودم،🟢 برای هر لحظه‌ای که ممکن است فراموش کنم چقدر غنی هستم، چقدر مورد محبت و توجه خدایم.

 

محسن، اگر روزی دوباره دچار شک یا ترس شدی، برگرد به این حیاط. به همین حرف‌ها. به همین خدا.

 

او هنوز همان‌جاست، زیر همان درختان، در همان نسیم…

 

و همیشه منتظر توست؛ همه‌جا

سرشار از عشق و فراوانی و لیاقت

ای خدای مهربانِ مهربانم ،

 

ای که وجودم را از عشق خود سرشار کرده‌ای،

 

ای که در هر نفس، نعمتت را احساس می‌کنم،

 

در حضور بی‌کرانت، قلبم می‌رقصد از شادی.

 

تو خدایی هستی که نعمت‌هایت بی‌شمار است،

 

فراوانی رحمتت مرا در بر گرفته،

 

هر لحظه، چشمه‌های لطف تو در زندگی‌ام جاریست،

 

و من با تمامی وجود، لیاقت این عشق بی‌پایان را باور دارم.

 

ای آفریننده‌ی زیبایی‌ها،

 

چقدر زندگی با نام تو شیرین است،

 

چقدر دل‌انگیز است که در مدار تو بودن،

 

و هر روز، بیشتر و بیشتر، به حضور تو آگاه‌تر شدن.

 

من فرزند نورم،

 

از جنس وفورم،

 

از جنس شادی‌ام،

 

و تو مرا برای درخشیدن آفریده‌ای.

 

ای بخشنده‌ی بی‌نهایت،

 

هر چه در دل می‌خواهم، در مدار فراوانی‌ات جاریست.

 

عشق تو در سلول‌های وجودم خانه کرده،

 

و من در آغوش مهربانی‌ات، آزادی، توانگری و لذت را زندگی می‌کنم.

 

الهی، شکرت که در هر لحظه، هدایت شده‌ام،

 

که نعمت‌هایت را با جان و دل دریافت می‌کنم،

 

که سرشارم از اطمینان، از باور به خیر بی‌کران،

 

و هر روز، زندگی‌ام آیینه‌ی جمال توست.

 

تو من را برای شکوفایی آفریده‌ای،

 

برای بوسه زدن بر فرصت‌های طلایی،

 

برای جشن گرفتن نعمت‌های بی‌پایان.

 

ای خدای خوشبختی‌ها،

 

همین حالا لبریز از عشق تو هستم،

 

همین حالا غرق در فراوانی تو،

 

و همین حالا، با لبخندی از جنس اطمینان، در مدار اجابت تو می‌درخشم.

 

الهی، شکر، شکر، شکر.

دوستت دارم‌هایی هستند که...

دوستت دارم‌هایی هستند که شبیه دعاهای بی‌صدا می‌شوند.

همان‌هایی که هر وقت دستت را به آسمان بلند می‌کنی، اولین چیزی که می‌آید روی لبت، نام اوست... اما باز فرو می‌بری...

نه از ناتوانی، که از عشقی عمیق‌تر از خواستن. عشقی که یاد گرفته احترام بگذارد به آزادی معشوق.

 

دوست داشتن‌هایی هست که سکوت می‌شود، چون می‌دانی عشق، اسارت نیست؛ پرواز است.

عشق یعنی نگاه کردن به کسی و آرزو کردن که حتی اگر در مسیر زندگی‌اش جایی برای تو نباشد، باز هم خوشبخت باشد، آرام باشد، بدرخشد.

 

دوست داشتن واقعی، در سکوت است که بزرگ می‌شود.

در نخواستن چیزی جز خوشبختی‌اش.

در تماشای پروازش حتی اگر از تو دور شود.

در بند نکردن دلی که آمده بود تا آزاد دوستش بداری، نه مالکانه...

 

آری، اینجاست که می‌فهمی بعضی "دوستت دارم"ها، از جان آدمی گرانبهاترند.

بی‌هیاهو، بی‌انتظار، بی‌قید،

در نهایت خلوص...

 

و خداوند خودش شاهد است بر این عشق‌هایی که بی‌صدا، از اعماق جان برمی‌خیزند و به آسمان می‌روند.

 

> "إِنَّهُ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ"

(همانا او به درون سینه‌ها آگاه است.)

— سوره ملک، آیه ۱۳

شستن از شرک

* شب ، وقتی دستم رو از همه شرک‌های خفی می‌شورم و تسلیم تو می‌شم، تازه روزم شروع‌میشه 🟢؛ *

 

قلبم پر از عشق و امید به تو می‌زنه. می‌دونم که تو همیشه در کنارم هستی، حتی وقتی دور شدم یا فراموش کردم چقدر به تکیه گاه و پناهم نیاز دارم.

 

خدایا، در این شب‌های تاریک و سرد، وقتی قلبم پر از اضطراب و آشفتگی می‌شه، تو رو صدا می‌زنم. می‌خواهم تو رو احساس کنم، می‌خواهم حس کنم هنوز هم امید در دلم زنده است. هر وقت به خودم نگاه می‌کنم، می‌بینم چقدر ضعیف و شکسته‌ام، اما تو همیشه یادآوری‌ام می‌کنی که عشق تو می‌تونه هر شکستی رو دوباره بسازه.

 

کمکم کن که بتونم قدرت و صبر داشته باشم تا از اوضاع سخت زندگی عبور کنم. زندگی گاهی مثل طوفانی می‌مونه که نمی‌دونم کی تموم میشه، ولی می‌دونم تو همواره در دل طوفان کنارم هستی.

 

خداجون، منو ببخش، اگر گاه فراموش می‌کنم که چقدر بینظیر هستی و چقدر به حضور تو در زندگی‌ام نیاز دارم. ببخش که گاهی در غفلت و فراموشی غرق می‌شوم و خدا را در قلبم کمرنگ می‌کنم. دلم می‌خواد همیشه آغوش تو رو حس کنم و با هر نفسی که می‌کشم، عشق و رحمت تو رو بتونم تجربه کنم.

 

خداوند، در کمبودها و نداشتن‌ها، به من یاد بده که چطور شکرگزار باشم و برکات کوچکی که در زندگی دارم رو ببینم. به من بینایی بده تا همیشه زیبایی‌های زندگی رو در هر لحظه‌ای ببینم.

 

امشب، وقتی به آسمون نگاه می‌کنم، ستاره‌ها رو فراموش نمی‌کنم، چون می‌دونم هر کدومشون نشانی از عشق تو به من و همه‌ی مخلوقات طواف کرده در این دنیا است. خدایا، می‌خوام در حریم وجود تو آباد بشم و دل‌آرامی رو که میاد از محبت تو رو در وجودم احساس کنم.

 

با هر کلمه‌ای که به تو میگم، تمام دلنوشته‌هام و آرزوهای قلبی‌ام رو به تو تقدیم می‌کنم، ای خالق عظیم… .