بغلم کن

الهی...

 

نمیدونم چند وقته که ازت غافل شدم. نمیدونم چند تا طلوع و غروب بی‌ذکر نام تو بر من گذشته. ولی می‌دونم که دلم گرفته. نه از دنیا، نه از آدم‌ها... از خودمه. از این فاصله‌ای که نذاشت گرمای مهربونیتو حس کنم. از این همه بی‌توجهی که گذاشت ردّ تنهایی رو روی دلم.

 

من اون بنده‌اتم که گاهی یادش میره اصلاً واسه چی اومده بود این دنیا. گاهی فکر می‌کنه باید کوهارو جابه‌جا کنه تا آرامش بگیره، اما نمی‌فهمه که تنها تکیه‌گاهش تویی. گاهی توی تاریکی‌ها دست و پا می‌زنه و یادش میره چراغ توی دست خودشه، چراغی به اسم "ایمان"، به اسم "توکل"، به اسم "تو".

 

خدایا، این روزا هرچقدر دور شدم، تهِ دلم یه نور خاموش‌نشدنی هست که میگه تو هنوز همون خدای همیشگی هستی. تو همون نگاهی هستی که وقتی همه چشم‌ها ازم برمی‌گردن، هنوز عاشقانه نگاهم می‌کنی. همون دستی که وقتی همه درا بسته میشه، از بالای درها دست منو می‌گیره.

 

یادمه یه جایی شنیدم که گفتی: وقتی حس کردی تنها شدی، بدون داری نزدیک‌تر می‌شی. وقتی همه چی به هم ریخته، بدون که داری آماده می‌شی برای دریافت. وقتی تاریکی زیاد شد، بدون سپیده نزدیکه. این جمله‌ها مثل بارون نرم به دلم افتاد. حس کردم هنوزم می‌تونم برگردم، هنوزم دیر نشده...

 

تو یه درِ همیشه‌بازی. حتی اگه من هزار بار رد شم، تو هنوز همون درب باز به سمتمی. تو مثل نوری هستی که حتی اگه پشت کوه برم، باز می‌تابی. من فقط باید تصمیم بگیرم برگردم. فقط باید بخوام دوباره صدات کنم، دوباره اسمتو با شوق بگم...

 

و حالا... حالا که نشستم پای این دل‌نوشته، حس می‌کنم یه چیزی داره تو دلم می‌جوشه. یه امید تازه. یه شوق کهنه که انگار دوباره زنده شده. انگار تو همین نوشتن، دارم بهت نزدیک می‌شم. دارم تو رو نفس می‌کشم...

 

خدایا! چقدر دلم می‌خواست همیشه تو آغوشت باشم. نه واسه اینکه مشکلم حل شه، نه واسه اینکه دردی ازم دور شه. فقط واسه اینکه تویی. همین که هستی، همه چی رو زیبا می‌کنه. همین که بدونم تو هوامی، دنیا برام باغ میشه...

 

و ازت ممنونم. بابت همه چیز. حتی اون روزای سختی که فکر می‌کردم تنهام، اما تو داشتی صبورانه منو آماده می‌کردی برای پرواز. ممنونم که گذاشتی بیفتم تا طعم بلند شدن رو بفهمم. ممنونم که سکوت کردی تا صدای قلبمو بشنوم.

 

الهی، من دیگه اون آدمِ سرگردون نیستم. حالا می‌دونم که تو مسیرم. حالا می‌دونم که دارم رشد می‌کنم، حتی اگه گاهی آهسته. حالا می‌فهمم که توی این دنیای پر از ظاهر، حقیقت فقط تویی.

 

پس با لبخند می‌نویسم این لحظه رو... با دل پر از نور، می‌نویسم این امید رو...

 

خدایا، من عاشقتم. عاشق این بودنت، عاشق این نزدیکی‌ات. عاشق اینکه تو همیشه، بی‌منت، بی‌قهر، بی‌فاصله، باهامی. تو اون صدایی هستی که تو سکوت دل شنیده می‌شی. اون دستی که بی‌هوا می‌گیره، اون نگاهی که بی‌منت می‌بخشه.

 

 ازت می‌خوام که منو بغل بگیری. نه بخاطر اینکه شکستم، بلکه بخاطر اینکه دلم پر کشیده سمتت. می‌خوام توی این بغل، خودم رو پیدا کنم. خدای من! ممنونم که گذاشتی دوباره عاشقت بشم. ممنونم که قلبمو زنده کردی. ممنونم که اجازه دادی بنویسم، تا بفهمم هنوز چقدر دوستت دارم.

 

و حالا، لبخند می‌زنم... چون می‌دونم که راه روشنه. لبخند می‌زنم چون ایمان دارم که لطف تو از همیشه نزدیک‌تره. لبخند می‌زنم، چون هرچی دارم و ندارم، تویی.

 

تو آغاز منی، پایان منی، همراه همیشگی منی. الهی به امید تو، به عشق تو، به لطف بی‌پایانت... تا همیشه.

 

آمین.

 

 

 

 

 

 

 

کائنات در اختیار ما ست

باشد که روزگار

بچرخد به کام دل 

باشد که غم 

خجل شود از صبر قلب ما

با کائنات حتی شوخی هم نکن ، چون با کسی تعارف نداره

ﮐﺎﺋﻨﺎﺕ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﻧﺪﺍﺭﻩ!❤️

 

ﺍﻭﻥ ﺑﻪ ﺫﻫﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎﯼ ﺫﻫﻦ ﺷﻤﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﻭ ﺑﺮﺍﺗﻮﻥ ﻃﺮﺡ ﺭﯾﺰﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ...

ﺍﮔﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﻭ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺳﺨﺖ ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺑﺪﯼ ﺑﺮﺍﺗﻮﻥ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﻪ و ﺍﮔﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﻭ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﯾﺪ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯿﺪ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮﺍﺗﻮﻥ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﻪ...

 

ﺫﻫﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺍﺳﺖ؛

ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩﺗﻮﻥ،

ﺑﺎﻭﺭﻫﺎﺗﻮﻥ ﺭﻭ ﺍﺻﻼﺡ ﮐﻨﯿﺪ...

 

قانون های صاحب کائنات ، فراتر از هر قانون ساخته بشر

اگه همه امیدمون رو از خلق جدا کنیم و فقط دل ببندیم به منبع کائنات

اگه باورهامون رو چکش کاری کنیم و باورهای فراوانی مثل : فراوان آرامش فراوانی ثروت و فراوانی برکت و فراوانی سلامتی و فراوانی عزت و..... در خودمون نهادینه کنیم ،

و در مرحله آخر ، براساس همین باورها یک مسیر مورد علاقه خودمون رو انتخاب کنیم و در راستای اون در حد خودمون قدم برداریم و افزایش مهارت پیدا کنیم ( با برداشتن اولین قدم دومین قدم بوسیله کائنات به ما نشان داده میشه؛ کلا هیچوقت نیازی نیست نگران قدم بعدی باشیم‌چون این قانون جهان است که هرچقدر در حد توانت پیش بری درب مرحله بعدی برات باز میشه، و اگر اونجا هم همه خودت رو نشون بدی باز مرحله بعدی... ) دیگه نگران چی باید باشیم ؟ دقیقا هیچی . ثروت و ارامش و..... همه چی در اختیار ما قرار میگیره .

آیا این کار مشکلیه ؟ آیا در حد خودت در مسیر مورد علاقه خودت قدم برداری کار سختیه ؟ معلومه که نیست . 

مثلا یک آدمی مثل رونالدو از جارو کشی یک‌مغازه تا سخت ترین تمرینات فوتبالی رو طی کرده و الان به این مقام ثروت و آرامش رسیده... چرا ناله و شیون نمی‌کنه ؟ چون  "تحمل سختی در مسیری که بهش علاقه داری فقط اسم‌ش سختیه و از نگاه فرد ثالت سختی حساب میشه ، اما منی که دارم این مسیر دلخواهم رو طی میکنم از ساعت به ساعت‌ش لذت میبرم"

 

پس قوانین تا ابد ثابتِ کائنات رو یاد بگیر و ازش پیروی کن تا جهان مطیع تو بشه .

📌💭

کائنات قراره برامون جبرات کنن

هر وقت تو زندگیت خسته شدی و احساس کردی کم اوردی یادت بیوفته:

20 تا سلفی میگیری 2 تاش خوب میاد زندگی هم همینه 10 بار میبازی یک بار میبری همش جبران میشه..! 

مرا به رضای‌ت راضی کن

معجزه آرامشت را بر وجودم جاری کن، من تسلیم درگاه تو هستم و در مسیر تو خواهم بود و قدمی جز این برنخواهم داشت، می پذیرم هر چه را که تو برایم خواسته ایی.

چون میدانم که تو خدای "کن فیکون" هستی خود را به تو سپرده ام .

 

بخشش مثل نعنا چیدن است

نعنا را هر چقدر که بچینی، کم که نمیشود هیچ، زیاد هم میشود

بخشش،مثل نعنا چیدن است؛ نترس خدا جایش را ده برابر پر میکند

قانون خلاء میگه تو حفره خودت رو ایجاد کن، کائنات پُر میکنه ...

روزی همه مان به هم ، بی حساب خواهیم شد

صبر داشته باش و ببین ؛

 

همان کسی که می خواست تو را زمین بزند ، زمین خورده !

همان کسی که می خواست حرمتِ تو را بشکند ، تمامِ غرور و حرمتش شکسته !

همان کسی که قصدِ آزارِ تو را داشت ، بی دفاع شده و آزار دیده !

کائنات ، دست بردار نیست ؛

انتقامِ ما را ، از هم می گیرد !

روزی همه مان به هم ، بی حساب خواهیم شد

 

تا دلت را صاف نکنی به هیچ جایی نمی‌رسی / کائنات

تا دلت را صاف نکنی، به هیچ جایی نمی‌رسی!

تا خیرخواه آدم‌ها نباشی و برای دیگران خوب نخواهی و آرزوی موفقیت و خوشبختی برای آشنا و بیگانه نداشته‌باشی؛ به هیچ خوشبختی و موفقیت عظیمی دست پیدا نخواهی‌کرد!

درست‌ترین جمله‌ای که شنیده‌ام و به آن باور دارم این است که "آدم‌ها نانِ دلشان را می‌خورند" و به والله که غیر از این نیست!!! مگر می‌شود بدخواهِ دیگران باشی و تابِ دیدن خوشبختی و حالِ خوبِ آدم‌ها را نداشته‌باشی و خوشی‌های کائنات، به سمت تو سرازیر شود؟؟! مگر می‌شود با قلبی سیاه، روزگاری سفید بخواهی و مگر می‌شود چشمانت به تاریکی‌ عادت کرده‌باشد و توقع روشنایی و نور داشته‌باشی؟!

باید دلت را با جهان و با آدم‌ها صاف کنی و حتی برای دشمنت هم خوب بخواهی و دست از قضاوت و پیش‌داوری و مداخله برداری تا جهانت بستر وقوع اتفاقات خوب شود و معجزات آفرینش را به چشم ببینی.

باید دلت را صاف کنی و دست از حسادت و بخالت و تنگ‌نظری برداری!

باید بدِ هیچ‌کس را نخواهی تا کائنات هم بدخواهِ تو نباشد... باید خیرخواهِ دیگران باشی و از دستاوردها و خوشی‌های دیگران خوشحال شوی و خودت را به خوب دیدن و خوب خواستن و خوب زیستن عادت بدهی...