"غرور" دائماً مورد سرزنش و تقبیح قرار می‌گیرد، اما گمان می‌کنم این کار را کسانی می‌کنند که خود، دلیلی برای مغرور بودن ندارند.
اگر بی‌شرمی و حماقت اکثر انسان‌ها را در نظر بگیریم، به این نتیجه می‌رسیم که کسی که دارای هرگونه برتری است، باید تفاوت خود و دیگران را مدّنظر داشته باشد تا دیگران آن را به کلی فراموش نکنند زیرا اگر چنین کسی از روی پاکی و خوش قلبی، امتیازات خود را نادیده بگیرد و با آنان طوری بیامیزد که گویی در ردیف آنهاست، باور می‌کنند و با او مانند هم‌سنخ خویش رفتار می‌کنند.
نیاز به حرف زدن آدم را نه تنها از شنیدن، که از دیدن هم باز می‌دارد.
ﺍﺯ شخصی ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ : ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺍﻗﺒﻪ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ، چه به دست ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﯼ؟
ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ : ﻫﻴــﭻ ...! ﺍما ، ﺑﻌﻀﯽ چیزﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ؛ ﺧﺸﻢ ، ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ، ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻋﺪﻡ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﭘﯿﺮﯼ ﻭ ﻣﺮﮒ ...
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺑـه دﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﺎلماﻥ ﺧﻮﺏ می شوﺩ ؛ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍدن ها ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺁﺳﻮﺩﻩ و راحت مان می کند ...
روزانه به مدت چند دقیقه تمام حرف‌هاى درون ذهن خود را بنویسید و آن‌ها را بخوانید.
تمام گفتگوهای ذهنی خود، تمام شکایت‌ها، همه نگرانی‌ها و اضطراب‌ها را بنویسید و سپس بعد از چند روز آن‌ها را بخوانید.
متوجه خواهید شد بسیاری از آن‌ها فقط مسائل سطحی اند و اصلا مشکل بزرگی نیستند.
این کار را امتحان کنید
خواهید دید که کم کم دست از نشخوار ذهنی برداشته و آرامش بیشتری خواهید داشت.
ممنون خودت باش، بـرای تمام روزهایی که فکر می‌کردی نمیتونی ازشون عبور کنی ولی تونستی. برای تمام لحظه‌هایی که میگفتی این بار دیگه آخـرین باره، ولی ادامه دادی .
هیچ گلادیاتوری وسط میدان جنگ غُر نمیزنه... فقط میجنگه. یا میبره یا میبازه ولی غر نمیزنه.!؟
غر زدن فقط روحیه‌تون رو تضعیف میکنه و مانع میشه که بتونید از حداکثر تمرکز و توانایی‌هاتون استفاده کنید.
از شما انسانی با سقف کوتاه و محدود میسازه...
آدمی باید بداند راه‌های خودش کدامند، راه‌های خودش به تنهایی. راه‌هایی که هیچ‌کس دیگر امکان ندارد از آن‌ها بگذرد.
بعضی راه‌ها در زندگی وجود دارند که آدمی حتا پس از مرگ هم شده باید از قیامت برگردد و از آن‌ها راهی شود. چون اگر از آن راه‌ها نرفته باشد. مرگش ناتمام باقی خواهد ماند.
تردید نکن که نوری هست
شاید چندان نباشد که گفته اند
امّا آنقدر هست
که از پس تاریکی هایمان برآید
گفت حواسِت به آدمهایی که کاکتوس‌وار زندگی میکنن باشه
گفتم کاکتوس‌وار؟
منظورت چیه؟!
«آدمهایی که مثل کاکتوس، نیازی نیست دائم حواست بهشون باشه
نیازی نیست هرروز خاکِشون رو چِک کنی تا مبادا خشک شده باشه
ترسِ پلاسیده شدنشون رو نداری
به خیالت خیلی مقاومن...
اما یه روز که مثل روزای دیگه مشغولِ رسیدن به بقیه گل های رنگارنگت هستی
چشمت به کاکتوست میوفته میبینی زردو پلاسیده شده
و ریشه هاش خاکِستر...
و تو تازه همون روز میفهمی
کاکتوس ها هم میمیرن
اما تدریجی...
و بی خبر...»
با نیمه عاشق‌ها ننشین.
به نیمه رفیق‌ها اعتماد نکن.
نصفه‌نیمه زندگی نکن.
نصفه‌نیمه امیدوار نباش.
برای کسی که نصفه‌نیمه گوش می‌دهد نخوان.
نصف جواب را انتخاب نکن.
روی نیمه‌ای از حقیقت پافشاری نکن.
رویای نصفه نیمه نخواه ...
تا انتهای سکوتت ساکت باش و به حرف که آمدی تمام حرفت را بزن.
سکوت نکن که حرف بزنی و حرف نزن که سکوت کنی.
نصف، در واقع همان چیزی است که تو را میان آشنایانت غریب جلوه می‌دهد.
اگر رضایت داری کاملا راضی باش و اگر نمی‌خواهی کلا بگو من نمی‌خواهم.
خنده‌ی نیمه‌کاره، یعنی به تعویق انداختن خنده.
دوست داشتن نصفه‌نیمه یعنی هجران.
رفاقت نصفه‌نیمه یعنی بلد نبودن رفاقت.
نوشیدن نصفه‌نیمه عطشت را کم نمی‌کند و خوردن نصفه‌نیمه سیرت نمی‌کند.
راهِ ناتمام به جایی نمی‌رساندت.
زندگی نصفه‌نیمه یعنی تو ناتوانی در زندگی کردن و تو ناتوان نیستی؛
تو کاملی عزیز من تو کاملی و نه نصفی از هر چیزی.
تو به دنیا آمدی برای کامل زندگی کردن
و نه زندگی در نصفه‌نیمه‌ها و ناتمام‌ها.
چیزی را دوست داری با تمام وجودت به سمتش برو.
چیزی را نمی‌خواهی محکم بگو: "نه"
✍ جبران_خلیل_جبران