آنهایی که ریشه ندارند؛ تا محبت می‌بینند
می‌روند وگرنه کدام درخت را دیده‌ای
که باغبانش را ترک کند؟!
آنهایی که ریشه ندارند؛ تا محبت می‌بینند
می‌روند وگرنه کدام درخت را دیده‌ای
که باغبانش را ترک کند؟!
آدمیزاد دوست دارد که دوست صمیمی خود را پیش خود خوار ببیند. دوستی اغلب بر پایه حقارت حریف استوار است. این یک حقیقت قدیمی است که بر اشخاص زیرک پوشیده نیست.
جایی خونده بودم که گاهی تنها راه فراموش کردن یه آدم دیدار دوبارشه، وقتی میفهمی کسی که جلوت نشسته هیچ شباهتی با کسی که زمانی میشناختی نداره.
من هرگز وقتم رو برای تنفر از کسی هدر نمیدم! بیشتر از اینکه اونها لایق تنفر باشن، خودم لایق آرامشم؛ من اینجوریم که یا یکی رو خیلی دوست دارم یا برام اهمیتی نداره!
به همین سادگی
ای کاش ذات آدما به جای ظاهر آدما نمایان بود.
انسان هایی که در جلوی ما جوری آشناهستند و چاکر و مخلص و در پشت سر انسانی پست و کثیف .
باور کنید خدا به ذات نگاه میکنه نه ظاهر پوچ !
یه عمر به اشتباه فکر میکردم قوى بودن یعنى دووم آوردن
ولى الان فکر میکنم
قدرت توو رها کردنه ...
زندگی خودش انقدر سخت هست که رابطه عاشقانه یا دوستانه، نباید سخت ترش کنه، اونا باید باشن تا از زندگیت لذت ببری و شاید کمی آروم شی .
هیچ گلادیاتوری وسط میدان جنگ غُر نمیزنه... فقط میجنگه. یا میبره یا میبازه ولی غر نمیزنه.!؟
غر زدن فقط روحیه‌تون رو تضعیف میکنه و مانع میشه که بتونید از حداکثر تمرکز و توانایی‌هاتون استفاده کنید.
از شما انسانی با سقف کوتاه و محدود میسازه...
کسی که گریه می‌کند به آرامشی هرچند نامحسوس دست می‌یابد. امّا کسی که بغض، گلویش را می‌فشرد و اشک در پشت پلک‌هایش لمبر میخورد و اجازه گریستن به خود نمیدهد، بیشتر در خودش می‌شکند و مچاله میشود.
حال اگر همو بخواهد تسلی‌بخشِ دیگران هم باشد، دشواری‌اش صدچندان میشود. مثل عمود خمیده‌ای که بخواهد خیمه‌ای را سرپا نگه دارد. نگاه می‌دارد اما به قیمت شکستن خود.
هیچوقت نمیفهمى چقدر قوى هستى ، تا وقتى که قوى بودن تنها چاره ات باشه.