نوشتن یعنی همه چیز☝️

من می‌نویسم برای حال خوب

 می‌نویسم برای رشد 

می‌نویسم برای آرامش 

می‌نویسم که از فشارها رها شوم

 می‌نویسم که حساسیت‌هایم را تجزیه کنم و از آن باورهای غلط را جدا سازم.

 پرواز بال نمی‌خواهد ؛ سنگی سترگ می‌خواهد روی سینه که برای برداشتنش قلم فرسایی کنی و بنویسی تا بال بگیری .‌ چیزی بسیار فراتر از "نوشتن درمانی" ‼️

 

 نوشتن چیزی فراتر از هنر است نوشتن یک پزشکی و درمانگری است‼️

 نوشتن یک شجاعت است ممکن است، پررنگ‌ترین خون دلیران روزی از بین برود اما کمرنگ‌ترین خط‌ها و نوشته‌ها باقی خواهند ماند.

من نوشتن را دوست دارم چون به این باور رسیدم که نوشتن نیز مرا دوست دارد... و وقتی عاشق و معشوقی با هم مسیری را که هر دو به آن علاقمندند بپیمایند؟، آخر این مسیر خوشبختی‌ست

 و میوه خوشبختی ثروت مادی و معنویست.

مهم‌ترین علت این‌ها آرامش است‌. آرامشی که خواب شب را از تو می‌گیرد... که بلند شوی و شباهنگام دست معشوقت را بگیری و با هم صحبت کنید و به خاطر همین است که خدا در قرآن می‌گوید: ن وَالْقَلَمِ وَمَا یَسْطُرُونَ 💠

۱۰۱۵ _ تولدم مبارک

همه‌جا تو را می‌خواهم، تمامت را، تمامِ تمامت را، تو را برای همیشه می‌خواهم. بله، همیشه، و نه که بگویند اگر... یا شاید... یا به شرط اینکه... تو را می‌خواهم و می‌دانم که این نیاز است و من تمام قلبم را، تمام روحم را، تمام خواست و اراده‌ام را و حتی اگر لازم شود تمام بی‌رحمی‌ام را در راه داشتنت خواهم گذاشت.

 

منجی جان....ممنون 

❤️ 🥹 

قدر داشته هات بدون و ازش لذذذت ببر / تکراری اما واجب

متاهل ها میخواهند طلاق بگیرند، 

مجردها دوست دارند ازدواج کنند!

 

کودکان میخواهند زود بزرگ شوند،

بزرگتر ها دوست دارند به دوران کودکی برگردند!

 

شاغلان از شغلشان مینالند،

بیکارها دنبال شغلند!

 

فقرا حسرت ثروتمندان را میخورند،

ثروتمندان از دغدغه مینالند!

 

افراد مشهور از چشم مردم قایم میشوند،

مردم عادی میخواهند مشهور شوند!

 

سیاه پوستان دوست دارند سفید پوست شوند،

سفید پوستان خود را برنزه میکنند!

 

هیچ کس نمیداند تنها فرمول خوشحالی این است:

 

"قدر داشته هایت را بدان و از آنها نهایت لذت را ببر"

 

اشکال نداره ، تقصیر تو نیست

اغلب در جمع افرادی حضور داریم که با جملات به ظاهر امیدوارانه ی خود به ما آرامش می دهند. در حقیقت ما خودمان در جستجوی آرامش نیستیم بلکه هنگامی که با مشکلی مواجه می شویم، به افرادی پناه می بریم که می گویند: «تقصیر تو نیست!»

 

آنها ما را به اِشکال کار خود واقف نمیسازند، بلکه با این گونه جملات ما را فریب می دهند. حالا ما چرا باید خود را با شنیدن این جملات فریب دهیم؟ چرا نباید گاهی خود را مقصر بداینم و بر اساس آن در جست و جوی راهی باشیم که با مشکلاتمان «مقابله» کنیم؟!