🔻 دانه‌هایی در خاک
تجربه نشان داده که اگر کسی بخواهد چیزی را به‌طور مداوم و پیوسته در اختیار داشته باشد، بیشتر از آن مراقبت خواهد کرد. مثلا من در سن ۴۰ سالگی، اگر در نظر داشته باشم که تا ۴۰ سال دیگر، از همین دندان‌ها استفاده کنم، مسلماً هم از جنبه عقلی و منطقی و هم از جنبه روانشناختی، آماده‌ام که جور دیگری از آنها مراقبت کنم. اگر بدانم که با همسایه‌ام حداقل ۲۰ سال همسایه خواهم ماند و هر صبح، چشم در چشم خواهیم بود، رفتارم را براساس این زمان نسبتاً طولانی تنظیم خواهم کرد.
اگر مردم یک سرزمین، آبادی و آزادی و صلح و پیشرفت را برای جامعه خود در طول سال‌ها و قرن‌های متمادی بخواهند و طلب کنند، آن‌وقت کنش‌ها و واکنش‌های‌شان را بر اساس منافع درازمدت انتخاب خواهند کرد. آلوده نکردن محیط زیست نیاز به دید بلندمدت دارد، کار و کاسبی و جلب مشتری با دید بلندمدت رونق می‌گیرد و همچنین روابط بین‌الملل با همسایگان و دیگر کشورهای دور و نزدیک، بدون دیدبلندمدت و با نگاه مقطعی ممکن نیست.
نگاه بلندمدت امیدآفرین هم هست. «امروز نه آغاز و نه انجام جهان است» پیش از این بسیاری بوده‌اند و پس از این هم بسیاری دیگر خواهند بود. در نتیجه شاید درست‌تر این باشد که زندگی را در گستره‌ی وسیع‌تری از تاریخ ارزیابی کرد. دوربین را باید آن‌قدر بالا برد که بازه‌ای بزرگ از تاریخ و حتی جغرافیا را در قاب بگیرد، آن‌وقت خواهیم دید که ما روی دوش گذشتگان سواریم و آیندگان روی دوش ما. این برای آنها که آرمان و هدفی دارند، منشأ امید برای پیگیری مبارزه و تلاش است. با چنین نگاهی، دانه‌هایی که در خاک پنهان می‌کنیم هیچ‌کدام بیهوده نیست و هزینه‌ها و زحماتی که متحمل می‌شویم، هیچ‌یک از یاد و بر باد نخواهد رفت.