محبت را ذات داران قدر دانند
معرفت را اهل وفا
محبت را ذات داران قدر دانند
معرفت را اهل وفا
چقدر خوب است
عزیزدل کسی باشی
بی آنکه بخواهی برایش تلاش کنی
چقدر خوب است
یکی باشد که هر زمان دلگیری
به او پناه ببری
و بگویی حالم خوب نیست
و مطمئن باشی که او
باعث لبخندت میشود ...
☀️ چرا بعضی از آدما میرن سراغ وصله‌های ناجور و کیس‌هایی رو انتخاب میکنن که سراسر غلطه!
⚡️ چون به حال خوب و خوشبختی عادت ندارن! و تحمل حس‌های آشنا براشون راحت‌تره.
⚡️دوباتن میگه؛ ما اون احساساتی که تو بچگی می‌شناختیم رو تو روابط بزرگسالی بازتولید میکنیم. تو بچگیه که اولین نمودهای عشق رو تجربه میکنیم و وقتی این عشق همراه با کنترل‌شوندگی، تحقیر و احساس ناکافی بودن‌ها، رهاشدگی و زجر کشیدن‌ها همراه بوده باشه،عشق تو ذهن ما این شکلی ثبت میشه و…
⚡️ وقتی بزرگ میشیم ممکنه بعضی از نامزدهای احتمالی رو نه به خاطر عیب و ایرادهاشون، که اتفاقا به خاطر اینکه زیادی متعادلن، بالغن، میفهمن و قابل اطمینانن ردشون کنیم. چرا! چون این حجم از خوب بودن واسه ما ناآشناست و غیرقابل تحمله و "اینکه به ما نمیاد اصلا!، ما کجا و ایشون کجا"!...
⚡️در عوضش ناخودآگاه میریم سراغ آدم‌هایی که حس‌های آشنا بهمون میدن. "مثل پدر و مادر کنترل‌مون میکنن. وابسته‌شونیم اما محتاج‌مون میذارن و با خواهش و تمنا به نیازهامون رسیدگی میکنن و یه وقت‌هایی تهدیدمون میکنن که یه روز میذارمت و میرم" و خلاصه همون مدلی باهامون تا میکنن که قبلا…
⚡️ آلن دوباتن تو کتاب "چرا با آدم عوضی ازدواج میکنیم!" میگه؛ ما با آدم‌های عوضی رابطه‌مون رو ادامه میدیم و ازدواج میکنیم، چون آدم حسابی‌ها ناجور به نظر می‌رسن. با اینکه زمین و زمان میگن این رابطه سالم نیست و این آدم مناسب تو نیست! و داری گند می‌زنی با این انتخابت...
⚡️ ... ازدواج نادرست رو جلو می‌بریم، چون تجربه‌ای از یه رابطه سالم و سلامت نداریم که!. تو خونه‌ای که پدر و مادر نه عشق دادن و نه عشق گرفتن!، پس تصور ناخودآگاه از عشق همین کنترل شوندگی و رها شدگی‌هاست. اولین تصور اینه که؛ ”همه همینن عزیزم“...
در مناطقی از غرب آفریقا، وقتی کسی کار ناپسندی انجام می‌دهد او را به مرکز دهکده می‌برند و برای دو روز، تمام اعضای قبیله او را احاطه می‌کنند و درباره ویژگی‌های خوب و مثبت آن فرد حرف می‌زنند.
آنها معتقد هستند که هر فرد ذاتاً خوب است ولی گاهی هم اشتباهاتی مرتکب میشود که در واقع درخواست کمک است. افراد قبیله کنار هم در این آئین جمع می‌شوند تا به فرد خوبی ذاتی اش را یادآوری کنند.
اعتقاد جمعی این است که این حمایت، از هر نوع تنبیه و خجالت زده کردن فرد بهتر است.
آنها این حرکت را "اوبونتو" به معنی "انسانیت با یکدیگر و تمام موجودات زنده" می‌نامند.