یک شعر دلنشین

به دست شعله‌های شمع دادم دامن خود را

 

مگر ثابت کنم پروانه مسلک بودن خود را

 

اگر تقدیر، تن دادن به فرمان زلیخا بود

 

همان بهتر که دست گرگ می‌دیدم تن خود را

 

تو را ای عشق از بین هوس ها یافتم آخر

 

شبیه آن که در انبار کاهی سوزن خود را

 

اگر این بار رو در رو شدم با خود در آیینه

 

به آهی محو خواهم کرد تنها دشمن خود را

 

بگو با آسمانِ بغض دارِ پیرهن از ابر

 

برای گریه کردن پاره کن پیراهن خود را

 

به امیدی که شاید بگذری از کوچه ام یک شب

 

به در آویختم فانوس هر شب روشن خود را