امید بود که همه چی رو نگه میداشت. امید... .

این شور جوونی هم تموم می‌شه و می‌فهمیم که هر شبِ تاریکی که توی زندگیمون اومد، گذشت. 

این حجم از علاقه ای که توی سینه‌مون داره بی‌قراری می‌کنه، یه روز آروم می‌شه، می‌فهمیم که این همه دست و پا زدن و این همه قصه سازی فقط عذاب دادن خودمون بود. 

این همه ترس از دست دادن هم تموم می‌شه و می‌فهمیم داروین تو انتخاب طبیعی راست می‌گفت؛ هر کسی مناسبمون باشه می‌مونه و هر کسی نباشه هر چقدر هم خوب حذف می‌شه. 

همه چی می‌گذره و تموم می‌شه، بعد می‌فهمیم چیزی که ما رو نگه داشته بود، همون یک جمله‌ی " یک درصد ممکنه بشه" بود. چون هم اونقدر اون یک بزرگ بود که بهش درصد بدن و هم اون "بشه" اونقدر شیرین بود که آدم براش ادامه بده. 

چیزی که ما رو وصل کرده بود به این زندگی، نه عشق و علاقه بود، نه ترس بود، نه پول بود.

امید بود که ما رو نگه داشته بود عزیزدلم. امید بود.