اگه ازم بپرسن چه آدمایی رو بیشتر دوست داری ،
میگم اونایی که توی زندگی بیشتر از همه رنج کشیدن ..
رنج نه به منزله ی غم ،
رنجی که به معنی رشد و رسیدن به نورِ امید وسط تاریک ترین روزای زندگیشون باشه ..
این آدما شاید زیاد کتاب نخونده باشن ،
شاید سواد زیادی نداشته باشن ،
شاید پولدار نباشن
ولی عمیقن ..
آدم های عمیق رو دوست دارم ،
اینکه حتی با سکوتشون
حرف های زیادی دارن ..
آدمایی که با رنج قد کشیدن ..🌱
«و تظُنُّ أنها النِّهایة ثم یُصلِحُ الله کلَّ شی‌ء.» و گمان میکنی که پایان است، سپس خداوند همه‌چیز را درست می‌کند...
لطفاً چیزای خوب آدمارو بهشون بگید،
خوشتیپه بهش بگو
خوشگله بهش بگو
غذاش خوشمزه‌س بهش بگو
خوشگل میخنده بهش بگو
صداش قشنگه بهش بگو
مهربونه بهش بگو
بذارید آدما خوبی های خودشونو ببینن
دلیل حال خوب هم باشیم...
برای ابراز عشق به مردم، مجبور نیستید، هر فردی را که می‌بینید ببوسید. برای عشق ورزیدن به دیگران، لازم نیست یک کاسه برنج به آن‌ها بدهید.
عشق ورزیدن یعنی، درباره‌ی دیگران کمتر قضاوت کردن، و دادن این اجازه به آن‌ها که آنطور که دوست دارند زندگی کنند، و بدون انتقادِ ما "آن کسی باشند که هستند."
🌹
گاهی خداوند مارا از مسیر هایی عبور میدهد که هیچ از آن سر در نمی‌آوریم تا مارا به جایگاهی برساند که لایقش هستیم.
(به اتفاقات تلخ و شیرین مسیر زندگیتان ایمان داشته باشید)
حوصلهٔ حدس زدنت نیست
اگه اشتباه نکنم کوین هوگان می‌گفت که «مهم‌تر از احساس همدلی، ابراز همدلیه.»
جدیدا بیشتر اینو حس می‌کنم که ابراز کردنِ حتی احساساتی که بهش افتخار می‌کنیم، برای خیلی‌ها سخته.
همین‌طور که استفاده از کلمات محبت‌آمیز براشون سخته.
همین‌طور که وقتی باهاشون حرف می‌زنی، عمیقا می‌فهمنت اما زبانِ بیانِ این درک رو ندارن.
مثل خیلی از واقعیت‌های دیگهٔ زندگی، این موضوع نه تلخه نه شیرینه که آدم‌ها حال و حوصله ندارن ما رو حدس بزنن و بفهمن‌مون و کشف‌مون کنن و به درونیات‌مون پی ببرن.
وظیفهٔ درک دیگری از ما به عهدهٔ خودمونه.
وظیفهٔ انتقال احساسات درست در قالب واژگان درست به عهدهٔ خودمونه.
همونطور که اغلب‌مون در شبکه‌های اجتماعی سرسختانه و ناآگاهانه به دنبال کشف آدم‌هاییم، به واسطهٔ اونچه می‌گیم و به اشتراک می‌ذاریم، به بقیه فرصت می‌دیم ما رو کشف کنن.
وقتی با صراحت و صداقت اونچه حس می‌کنیم و نیازه گفته بشه رو ابراز می‌کنیم «منِ پنهانِ» کوچیک‌تر و «منِ آشکارِ» بزرگ‌تری می‌سازیم.
شفافیت راحتی میاره.
چه توی کار
چه توی رابطه.
یک تمثیل روسی، از بوته‌‌ای می‌گوید که بر فراز تپه‌‌ای می‌روید و چون بر بلندی‌ست، باد می‌زند و کمرش را می‌‌شکند...
بوته می‌گوید:
«ارزش داشت این شکسته شدن، زیرا آن‌سوی تپّه را هم دیدم!»
هر به دست آوردنی، بهایی دارد...
ره آسمان درونست پر عشق را بجنبان
پر عشق چون قوی شد غم نردبان نماند
تو مبین جهان ز بیرون که جهان درون دیده‌ست
چو دو دیده را ببستی ز جهان جهان نماند
ازدواج ، یک مسیر است . مقصد نیست .
هرکس به'ازدواج به عنوان یک‌مقصد نگاه کرده... برین الان زندگی‌ش رو ببینین به چه فلاکتی افتاده .
کلا هر اتفاق خوبی توی زندگی مون... یک مسیره ، مقصد نیست .
هرکس به مقصد فکر‌کنه... ناخودآگاه به میانبر فکر می‌کنه. میانبر جاده خاکی ِ . جاده خاکی هم اسم‌ش روشه ، ریسکش خیلی بالاست. تکلیف مشخصه!
چند درصد مردم از پس ریسک بالا بر میان ‼️؟
یک بیت شعر نو :
در سفر هرکس به مقصد می‌رسد ، می ایستد
مقصد من رفتن است .
در عمق دریا دلم میخواست چشمهایم را ببندمو برای چند لحظه هم که شده، وانمود کنم که آب را فراموش کرده‌ام اما هرچقدر بیشتر سعی میکردم، کمتر میتوانستم به آب فکر نکنم؛ بیشتر غرق میشدم .
باید همیشه به یاد داشته باشی که ماندگارترین چیزها در ذهن، آنهاییست که وانمود به فراموش کردنشان میکنی.
هر چقدر بیشتر بخواهی چیزی را فراموش کنی، بیشتر در ذهنت با آن بازی میکنی.
سعی برای فراموش کردن چیزی، درست مانند فرار کردن از سایه‌ات است، تو نباید از سایه‌ات فرار کنی، نمیتوانی که فرار کنی؛ خورشید که رفت سایه‌ات نیز می‌رود.