۱ . سکوت خیلی بهتر از پر‌حرفی هست (زبان)
۲ . تا قید آدم های دوزاری رو نزنید (دل)
آدما‌های سطح بالا سراغتون نمیان.
این‌قانون جهان هستی هست ، با رعایت این دو مورد بال میگیرید و پرواز می‌کنید تا بی‌نهایت .
پ.ن) خودم شاید هنوز روی زمینم.
۱ . سکوت خیلی بهتر از پر‌حرفی هست (زبان)
۲ . تا قید آدم های دوزاری رو نزنید (دل)
آدما‌های سطح بالا سراغتون نمیان.
این‌قانون جهان هستی هست ، با رعایت این دو مورد بال میگیرید و پرواز می‌کنید تا بی‌نهایت .
پ.ن) خودم شاید هنوز روی زمینم.
با ناباوری جمله‌ای از کتاب خوبی را می‌خواندم با این مضمون کلی که:
جایگزینی برای شبکه‌سازی و ارتباط با دیگران که مسبب رشد و جایگاه‌سازی باشد، وجود ندارد.
من در پیچ‌وخم حوادث و در تراش‌خوردگی درد و در نهایت استیصال دریافته‌ام که جایگزینی برای خوداندیشی، بازآفرینی جهان فکری و اقدام و عمل با تکیه بر خود وجود ندارد.
اگر قرار است دیگرانی کمک کنند یا شبکه‌سازی مجالی برای رشد فراهم آورد، در قدم‌های بعد است.
شما را نمی‌دانم اما من ترجیح می‌دهم به جای تکیه بر مرحمت جهانیان و دیگران، پیش و بیش از هر کسی روی قدرت ذهن و عملگرایی حساب باز کنم چون گمان می‌کنم:
✔️که در ملال و رنج و ناکامی، جادویی نهفته است.
✔️که ابعاد کشف نشدهٔ وجود را می‌توان در وقت درد شناخت.
✔️که انسان در مواجهه با عریانیِ زندگی، نهایتا تنهاست.
✔️که ذهن همواره آبستن ایده‌ها و راه‌های تازه است اگر بخواهیم و در مسیر بمانیم.
✔️که از «بودن» تا «شدن» مسیری است ناهموار که نمی‌توان همواره با تکیه بر دیگران آن را هموار کرد.
𓄂𓆃
۱. برخی افراد در هنگام خشم، سعی میکنند خشم خود را نشان ندهند. به عبارت دیگر، این افراد خشم خود را فرو می‌خورند.
۲. برخی دیگر هنگام احساس خشم، رفتارهای پرخاشگرانه از خود نشان می‌دهند. داد می‌زنند، ناسزا می‌گویند، دیگران را کتک می‌زنند یا وسایلی را پرت میکنند. به عبارت دیگر، با رفتار خود به نحوی به دیگران یا وسایل آسیب می‌زنند.
۳. گاهی افراد رفتارهای پرخاشگرانه خود را به طور مستقیم نشان نمی‌دهند. یعنی ظاهرا هیچ رفتار پرخاشگرانه‌ای انجام نداده‌اند، ولی به فرد مقابل آسیب می‌زنند، مثلا ماشین فرد را پنجر میکنند. به چنین رفتارهایی «رفتارهای پرخاشگرانه منفعلانه» می‌گویند.
۴. برخی افراد علی‌رغم احساس خشم، کاری نمی‌کنند که به فرد مقابل آسیب بزنند، ولی احساس خود را نشان داده و خواسته خود را ابراز میکنند به این رفتارها، رفتارهای «جرات‌مندانه» می‌گویند.
انسانهای ناپخته
همیشه میخواهند
که در مشاجرات پیروز شوند...
حتی اگر به قیمت
از دست دادن "رابطه" باشد...
اما انسانهای عاقل
درک میکنند که گاهی
بهتر است در مشاجره ای ببازند،
تا در رابطه ای که
برایشان با ارزش تر است
"پیروز" شوند...
هیچگاه فراموش نکنیم که هیچکس بر دیگری برتری ندارد ؛
مگر به " فهم و شعور " ؛
مگر به " درک و ادب " ؛
آدمی فقط در یک صورت حق دارد
به دیگران از بالا نگاه کند و آن
هنگامی است که بخواهد دست
کسی را که بر زمین افتاده را بگیرد
و او را بلند کند !
واین قدرت تو نیست ؛
این " انسانیت " است....!!
+گاهی بعد از تموم شدن یه پروژه یا به ثمر رسیدن یه کار، حس خلا عجیبی رو در خودمون تجربه می‌کنیم.
هر چقدر کار بزرگ‌تری انجام داده باشیم این حس می‌تونه بزرگتر باشه.
_از کجا میاد؟
+به نظرم از میل عجیب و ذاتی ما به خلق دوباره. از میل به حرکت کردن.
_چطور می‌شه ازش استفاده کرد؟
+می‌دونی. به نظرم باید کاری کنی این حس خلا تمام وجودت رو بگیره. بهتره تمام افتخارات قبلی رو کنار بذاری. تمام شکست‌ها رو هم. خالی از موفقیت و شکست باشی. باید بلد باشی بازیِ زندگی رو از نو بازی کنی.
_شاید برای همینه تحمل کمی در شنیدن آدم‌هایی داری که وقتی باهاشون حرف می‌زنی مدام از دستاوردهای گذشته‌شون می‌گن و اینکه نمی‌دونن با ناکامی امروزشون چه کنن.
+اوهوم. چون یا ذهن درگیر دستاوردهای گذشته مونده یا ازش خالی شده تا بتونه چیزهای نو خلق کنه.
اشارۀ مدام به دستاوردهای تکرارنشدنی گذشته می‌تونه فریب ذهن باشه.
ذهنی که درگیر ساختنه، نمی‌تونه مدت زیادی در افتخارات و شکست‌های گذشته منجمد بشه.
از زمانی که نسبت به سرنوشتم صبور و حتی بی‌تفاوت شده بودم، زندگانی هم با من سازش بیشتری نشان می‌داد. انسان با همه کشش و کوشش‌ها، به چیزهایی که بیشتر در پی آن‌هاست، کمتر می‌رسد..
پ.ن ) توجه‌تان را از روی ترس‌هایتان بردارید و روی علاقمندی ها تمرکز کنید.
فقط همین .
یه جایی میرسه که تو تنهاییت باید تصمیم درست بگیری
و باید یادت باشه هیچ کس قرار نیست تورو درک کنه
چون تو هیچ کسی رو کامل درک نمیکنی
عینکی بودن او راز ظریفی دارد ...
شیر محبوس نباشد همه را خواهد کشت .
الله اکبر😶
کمال‌گرایی این‌شکلیه...
منتظر میشیم تا همه چیز بی‌عیب باشه و بعد شروع کنیم، و شاید هیچ وقت چنین‌چیزی رخ نده...
تو فقط شروع کن... قدم بعدی بهت نشان داده خواهد شد . به خدا اعتماد کن.
بچه که بودم رو دوچرخه انقد تند رکاب می زدم که هیچ ماشینی بهم نرسه اما همیشه به ماشین ها می‌باختم. امروز که پشت ماشین بودم، دیدم یه بچه داره تند تند رکاب میزنه و نگام می کنه. پامو از رو گاز برداشتم و جاموندم، عقب افتادم تا آدم بزرگه تا حقیقت، به رویای بچگی ببازه.