بهترین لذت ، بریدن از همه و استوار بودن بر خویشتن است

پــــرده پــــرده آنـــقـدر از هـم دریــدم خویــش را

 

تا که تصــویــری ورای خـویـــش دیـدم خویــش را

 

 

 

خویش خویش منــهم اینک از در صلح آمده است

 

بسکه گوش از خــلق بستم تا شنیدم خویــش را

 

 

 

خویشِ خویشِ من مرا و هرچه من ها بود سوخت

 

کُشتم آن خویش و ز خاکش پروریـــدم خویــش را

 

 

 

معنی این خویـــش را از خویشِ خویش خود بپرس

 

(خویش یابی را گُــــزیدم بس گَــزیدم خویــش را)