♥️🍃
هر چیزی در بهترین زمان رخ خواهد داد، نگرانی و عجله ارتعاشات منفی ایجاد می کنند، که باعث دوری از هدف خواهند شد... زمان را به خداوند بسپاریم و با ایمان قلبی به خودمان و قدرت خداوند،تلاش کنیم و به سمت جلو حرکت کنیم... زمانی که از درون ساخته شدیم و آماده شدیم، نتیجه ی مدنظرمان به ما داده خواهد شد...
اشتباه می‌کنند بعضی‌ها
که اشتباه نمی‌کنند!
باید راه افتاد،
مثل رودها که بعضی به دریا می‌رسند
بعضی هم به دریا نمی‌رسند.
رفتن، هیچ ربطی به رسیدن ندارد!
Unknown paths in life may seem frighteningly caliginous but you have to choose one of two things; stop and let it be the end, or step into the shadows and explore what the unknown brings
مسیرهای ناشناخته در زندگی ممکن است به طرز وحشتناکی خطرناک به نظر برسند، اما شما باید یکی از این دو چیز را انتخاب کنید:
توقف کنید و اجازه دهید به پایان برسید،
یا قدم در سایه ها بگذارید و کشف کنید که ناشناخته ها چه چیز هایی براتون به ارمغان می آورند.
اگه تو عوض بشی
همه چیز برات عوض میشه
اگه تو بهتر بشی همه چیز برات بهتر میشه
اگه فلسفه زندگی و عاداتت رو عوض کنی،
اگه نحوه فکر کردنت رو عوض کنی،
اگه دیسیپلین و نظم داشته باشی
اگه زندگی گذشته‌ت رو پشت سر بذاری و بری زندگی آینده‌ت رو بسازی،
اتفاقات به یاد موندنی زیادی برات میفته
«فقط اگه تو، عوض بشی»
اگر عوض نشی
6 سال بعدی زندگیت، مثل همون 6 سال قبلی زندگیت میشه
هنوزم نمی‌تونی قبض هات رو بدی
هنوزم نمی تونی به قول هات عمل کنی
پ.ن ) عوض شیم ، مراقب باشیم عوضی نشیم .
«و تظُنُّ أنها النِّهایة ثم یُصلِحُ الله کلَّ شی‌ء.» و گمان می‌کنی که پایان است، سپس خداوند همه‌چیز را درست می‌کند...
خوشبختی فِقدان مشکلات نیست، بلکه
توانایی مقابله با آن‌هاست.
خوشبختی یک وضعیت نیست که ما در آن قرار بگیریم، بلکه یک احساس است که او باید در ما قرار بگیرد. احساسی که در درجه نخست، معلول طرز نگرش و قضاوت ماست. اغلب ما هر آن‌چه را به دست می‌آوریم، خیلی زود به صندوق داشته‌های کم‌ارزش قبلی می‌سپاریم و بی‌قرار و شتاب‌زده در پی آن‌چه که قرار است بعدا به دست بیاید می‌دویم.
این که در نگاه ما همواره آن‌چه که هست، خُرد و بی‌مقدار بنماید و آن‌چه که نیست، بزرگ و چشم‌گیر جلوه کند، طرز فکری است که مانع می‌شود احساس رضایت، پا به درون ما بگذارد.
«ذهنیت تردمیلی»، احساس نقص و نارضایتی را به جزوی همیشگی از تفکر انسان تبدیل می‌کند. اگر در عین تلاش برای شرایط بهتر، آن‌چه را که هستیم و داریم قدر بشناسیم و از آن بهره ببریم، مانع بزرگی از سر راه شادمانی‌مان کنار خواهد رفت.
البته باید دانست که شُکر و قدرشناسی، فقط در به یاد آوردن یک موهبت و به زبان آوردن «به به!» و «خدا را شکر» نیست (به‌قول انگلیسی‌زبانان این‌ها فقط «خدمات شفاهی» است!) دانستن قدر یک چیز یعنی آگاهی از ارزش و قابلیت‌های آن و بهره‌گیری صحیح و مفید از این قابلیت‌ها. باغبانی که خواهان باغی آباد و درختانی پربار است، خواه سالی چهار بار یا چهل بار به باغ خود، سری بزند و «به به» و «خدایا شکر» بگوید و به راه خود برود، از کشت‌زار خود میوه‌ای نخواهد چشید و از خشک‌زار آن جز علف‌های هرز نخواهد چید.
قدر باغ را دانستن، در کِشتن و آبیاری کردنِ باغ و زدون علف‌های هرز از دامن آن و پرورش گل و گیاه و سبزه در خاک آن است. در آن صورت است که کشت‌زار به بار خواهد نشست و کام باغبان خود را شیرین و زندگی او را غنی و پررونق خواهد ساخت. خوشبختی نیز چنین است. انسان اگر خواهان شکوفایی و شادمانی است باید قدر داشته‌های خود را بشناسد و سرمایه‌های خویش را به کار بگیرد و به نحو احسن از آن‌ها استفاده کند.
می‌دونید ما بیش از همه از چی‌می‌ترسیم؟
از زندگی کردن.
چون زندگی کردن در معنای واقعیش مستلزم اینه:
✔️که همهٔ خودت رو وسط بذاری و در مراوداتت ارزشمندی خودت رو به تماشا بنشینی.
✔️که با خودت به صلح برسی و هر روز در اجتماع خودت رو بازی کنی.
✔️که به دنبال نسخهٔ بهتر خودت در آیندهٔ خیالی نگردی و هر روز این بهترین بودن رو در صحنهٔ زندگی اجرا کنی.
و اغلب ما شعفِ زنده بودن رو با هر روز از خواب بیدار شدن مزه‌مزه نمی‌کنیم
چون یاد گرفتیم جبرِ بودن رو «تحمل کنیم.»
چون یاد گرفتیم بخش بزرگی از خودمون رو پنهان کنیم تا تایید بقیه رو داشته باشیم.
و چون خود بودن، صلح با خود و پذیرش خود رو به اندازهٔ کافی تمرین نمی‌کنیم.
🖋️یکی از راه‌های چنین تمرینی برای من، نوشتنه.
البته نه هر نوع نوشتنی.
نوشتن با اصولی که سال‌ها با سعی‌وخطا، با مطالعه و با تلاش بهش رسیدم.
❔شما «صلح با خود» و «پذیرش خود» رو چطور تمرین می‌کنید؟
دنیا متعلق به آدماییه که صبح ها با یه عالمه آرزوهای قشنگ بیدار میشن...
بارها زمین خوردی و هر دفعه
یه ورژن پرتلاش‌تر و سرسخت‌تر
ازت از زمین بلند شد
من بهت افتخار میکنم رفیق .