می‌دونید ما بیش از همه از چی‌می‌ترسیم؟
از زندگی کردن.
چون زندگی کردن در معنای واقعیش مستلزم اینه:
✔️که همهٔ خودت رو وسط بذاری و در مراوداتت ارزشمندی خودت رو به تماشا بنشینی.
✔️که با خودت به صلح برسی و هر روز در اجتماع خودت رو بازی کنی.
✔️که به دنبال نسخهٔ بهتر خودت در آیندهٔ خیالی نگردی و هر روز این بهترین بودن رو در صحنهٔ زندگی اجرا کنی.
و اغلب ما شعفِ زنده بودن رو با هر روز از خواب بیدار شدن مزه‌مزه نمی‌کنیم
چون یاد گرفتیم جبرِ بودن رو «تحمل کنیم.»
چون یاد گرفتیم بخش بزرگی از خودمون رو پنهان کنیم تا تایید بقیه رو داشته باشیم.
و چون خود بودن، صلح با خود و پذیرش خود رو به اندازهٔ کافی تمرین نمی‌کنیم.
🖋️یکی از راه‌های چنین تمرینی برای من، نوشتنه.
البته نه هر نوع نوشتنی.
نوشتن با اصولی که سال‌ها با سعی‌وخطا، با مطالعه و با تلاش بهش رسیدم.
❔شما «صلح با خود» و «پذیرش خود» رو چطور تمرین می‌کنید؟
تا یه جاهایی خوب پیش رفتم،
از یه جایی به بعد قافیه رو باختم و دیگه نمی‌تونم جمعش کنم.