گاهی ذهن انسان در چنبرهٔ استدلال‌هایش گرفتار می‌آید و اسیر ساختاری بسته و محصور می‌شود، که هدف در آن نه درک واقعیت بلکه پر و بال دادن به فرضیه‌ای از پیش اندیشیده شده است.
ما انسانها چنین هیولاهای خودخواهی هستیم که حاضریم با پیگیری حقایق باطل خود را نابود سازیم امّا زیر بار نرویم که مسیری اشتباه در پیش گرفته‌ایم.
هیچ‌چیز آزاردهنده‌تر از این نیست که افراد موردعلاقه یا افرادی که برایمان مهم هستند، به حرف‌هایمان گوش ندهند. نیاز به درک شدن نیازی همیشگی است که هیچ‌گاه ما را ترک نمی‌کند و به همین دلیل است که گوش شنوا عاملی بسیار نیرومند در روابط انسانی به شمار می‌رود و درک نشدن واقعاً دردناک است.
اندیشه‌ورزترینِ مردمان، اگر که دلیرترین نیز باشند، دردناک‌ترین بلاهایی را نیز از سر می‌گذارنند که هیچکس نگذرانده است: ←امّا درست به همین خاطر است که زندگی را پاس میدارند، زیرا ایشان را با بزرگترین دشمنیِ خویش رویارو کرده است.
عشق و رنج دو روی یک سکه‌اند و ارزش عشق به اندازهٔ رنجی است که آدم از بابت آن می‌کشد و اگر عشق همین‌طور مفت و مجانی پای آدم تمام شود در واقع عشق نبوده و فقط خودش را گول زده.
یک کاغذ سفید را هر چقدر هم که سفید باشد کسی قاب نمی گیرد ،برای ماندگاری باید حرفی برای گفتن داشت...حتی یک بچه یتیم
شادی برای بدن مفید است،
اما این رنج است
که موجب توسعه افکار می شود، و تو را به اوج خود می رساند ۰۰۰
از خاکی نرو که در به در دنبال یه زاپاس ندویی
محاله اوستا کار بشی ، تا وقتی دستتو هزار بار نبری
باید یه نویسنده بشی که ، تو مسیر زندگی به داستان نخوری
تو خودت بهترین بانکی ، جز خودت رو هیچکی حساب باز نکنی!
امّا مگر چند نفر از ما معاف بوده‌ایم از دیدن اینکه مهم‌ترین داشته‌های زندگی‌مان در عرض یک ساعت از دست برود؟ منظورم فقط عزیزان‌مان نیست، افکار و رؤیاهایمان هم هست.
می‌توانیم یک روز، یک هفته، چند سال مقاومت کنیم، امّا همیشه محکوم به باختیم.
جسم‌مان به زندگی ادامه میدهد امّا روحمان دیر یا زود ضربهٔ کشنده را دریافت می‌کند. جنایتی دقیق و کامل که در آن نمی‌فهمیم قاتلان شادی‌مان چه کسانی بوده‌اند، نیت‌شان چه بوده و گناهکاران را کجا پیدا کنیم.
خیلی بهتر است آدم دردِ خیلی سختی را که هیچکس، جز خودش آن را حس نمی‌کند با شکیبابی تحمل کند تا اینکه مرتکب عمل شتاب‌زده‌ای بشود که پیامدهای بد آن دامنگیر دیگران شود.
قدما به ما یاد دادند بدی را با خوبی جواب بدهیم. این ضعف و حماقت است که آنچه تقدیر تحملش را برایت لازم دانسته بگویی نمی‌توانم تحمل کنم.
زندگی کوتاهتر از آن است که آنرا صرف کینه‌ورزی یا بخاطر سپردن بدی‌های دیگران کنیم.
بعضی اتفاق ها و حرف ها دلت رو میشکونه ،
اما چشمات رو باز می‌کنه .
اینا رو برد حساب کن .