کسی که در همهٔ حوادث آرامش خود را حفظ می‌کند، نشان میدهد که میداند امکان شرّ در زندگی چقدر بزرگ و پرتنوع است؛ و از این رو به آنچه در زمان حال اتفاق می‌افتد به منزلهٔ بخش کوچکی از آنچه ممکن است هنوز پیش بیاید می‌نگرد.
این منش انسان‌های شکیباست که وضعیت نوع بشر را هرگز فراموش نمی‌کنند، بلکه همواره به خاطر دارند که هستی انسان چه اندوهبار و اسفناک است و بلایایی که در معرض آنهاست، بی‌شمارند.
آنچه آدم‌ها را درکنار هم نگه می‌دارد،
شباهت‌هایشان نیست،
بلکه درک و شعور آن‌ها،
نسبت به تفاوت‌هایشان است.
بیشتر ما آدم های دقیقه نودیم!
قدر خوبیِ کسی که عاشقمان بود
را وقتی میفهمیم که چمدان به دست میرود.
دقیقه نود یاد کارهایی که می‌توانستیم بکنیم و نکردیم می‌افتیم.
دقیقه نود یاد حرف‌ها و کارهایی می‌افتیم که حالا مثلِ... بخاطر گفتن و انجام دادنشان پشیمان هستیم.
امّا زندگی بازی فوتبال نیست
که در وقت‌های اضافی از روی شانس، گل بکاریم. زندگی در همین لحظه دوست داشتن است.
بخشیدن و دل کندن و مرهمِ روی زخم بودن را به لحظه بعد نگذاریم.
دل خوش نکنیم به دقیقه نود،
دل خوش نکنیم به وقت‌های اضافه!
هرگز نگذارید بو ببرند که بعد از رفتنشان چه بر شما گذشت. بگذارید در حسرت یک "دلسوزی آنی" برای شما بمانند. در حسرت اینکه سرشان را با تامل تکان بدهند و زیر لب بگویند ببین با خودش و من چکار کرد. حتی در حسرت یادآوری آنچه از خوب و بد که گذشت.
یادتان باشد قدرت در دست شما است که توانایی عاشق شدن و دوست داشتن داشته‌اید. یادتان باشد آدم‌های ضعیف که میروند شایستهٔ داشتن قلب و احساسِ شما نیستند. یادتان باشد برگشت، گاهی سقوط به اعماقِ حقارتی دوجانبه است.
قوی باشید و خوددار و بزرگ، آدم‌های غمگین و دلشکسته و رنجور را هیچ‌کس دوست ندارد.
گاهی دست کشیدن از معیارهای سرسختانه و انتظارات به همان اندازه مایهٔ راحتی و سعادت است که دستیابی به آن‌ها.
دوست داشتن یک شخص، فقط یک احساسِ قدرتمند نیست. احساس ممکن است بیاید و ممکن است برود.
دوست داشتن یک تصمیم است؛
یک قضاوت است؛ یک پیمان است.
دستش را دراز کرد و خیلی کوتاه بازویش را لمس کرد. لمسِ کوتاه و مختصر دست‌ها، همیشه شروع داستان‌های عاشقانهٔ بزرگ بوده است.
تنها چیزی که آدم رو از اون حقیقت تلخ نجات می‌ده، اراده‌ای هست که چاشنی اصلی اون رو، یک ذهن فعال و مثبت تشکیل می‌ده. درواقع فکر تغییر به شما اراده‌ی تغییر می‌بخشه.
بیاموزید بدون سرزنش کردن، احساس خود را ابراز کنید. بیاموزید که با حالتی گشوده و غیرتدافعی به یار خود گوش کنید.
به شریک زندگی خود فضای ابراز وجود بدهید. ایجاد فضا برای خود و دیگران بسیار مهم است. عشق نمی‌تواند بدون فضا شکوفا شود.
عشق عشق نخواهد بود اگر با هر دگرگونی، خود نیز دگرگون شود، یا با رفتنِ یارِ ناپایدار از هم گسسته شود.
نه! عشق نشانه‌یِ همواره ثابتی است، که به طوفان‌ها می‌نگرد و هرگز از جایِ خود نمی‌لرزد؛ عشق برایِ هر کشتی‌نشستهٔ سرگردانی ستاره‌ای است ثابت که قدر واقعی‌اش ناشناخته است امّا ارتفاعش قابل تخمین است.
عشق بازیچهٔ دستِ زمان نیست، گرچه لب‌ها و گونه‌هایِ گلگون عاقبت در درونِ حلقهٔ داسِ زمان گرفتار می‌شوند، امّا عشق با گذشتِ ساعت‌ها و هفته‌ها در طولِ زمان تغییری نمی‌کند، بلکه آن را از سر می‌گذراند و تا روزِ قیامت باقی می‌ماند .