غیابِ عاشقانه تنها یک راستا دارد، راستایی که آن که بر جا مانده مشخص می‌کند، نه آن که ترک می‌کند: منِ همیشه حاضری که تنها در برابر توی همیشه غایب شکل می‌گیرد. سخن گفتن از این غیاب اساساً یعنی که جایگاه عاشق و جایگاه دیگری را نمیتوان جابه‌جا کرد، یعنی دیگری آن اندازه که دوست‌اش دارم دوست‌ام ندارد.
شاید خدا هر شب می‌خواهد
دنیا را تمام کند؛
اما لحظه‌ی آخر باز می‌بیند
دو نفر خالصانه به هم می‌گویند:
دوستت دارم🌱
آن که بخواهد ترکت کند،
از روزنه‌یِ دَر راهی پیدا خواهد کرد!
و آنکه بخواهد در کنارِ تو باقی بماند
از دیوارهایِ بلند دروازه‌ای خواهد ساخت.
این حقیقت وجودی و شخصیت ماست که بر دیگران تأثیر می‌گذارد نه واژه‌های سطحی و کم مایه‌ای که ادا می‌شوند.
هر بار شما دردی را برطرف می‌کنید، درد دیگری جای آن را می‌گیرد. هرچه سریع‌تر آنها را از میان بردارید، سریع‌تر برمی‌گردند. ممکن است شدت درد کمتر شود، شکل آن تغییر کند، شاید هر دفعه کمتر از دفعهٔ قبل مصیبت به بار آورد، امّا همیشه وجود خواهد داشت. درد جزئی از وجود ماست.
رنج کشیدن از دست محبوب هرگز کسی را از دوست داشتن باز نداشته است.
شخص با نیرویی دردناک‌تر حس می‌کند که ناگزیر از دوست داشتن است.
چراغِ پُر نور ضروری نیست. برای زندگی در غَرابت و شگفتی، شمعی قلمی کافی است، به شرط آنکه صادقانه بسوزد.
یه نشدنی‌هایی هست،
اولش ناراحت میشی
ولی بعدها میفهمی چقدر
خدا دوستت داشت که نشد.
مارال بانو!
ما پیش آمده است که سال تا سال همدیگر را ندیده‌ایم، امّا در قلب‌هایمان باور داشته‌ایم که شانه به شانه‌ی هم راه می‌رویم.
چرا؟
چون همه‌ی آنها که به سوی یک قله می‌روند، اگر از هزار راه هم بروند احساس هم‌سویی و هم‌قدمی می‌کنند. این احساس جدایی‌ست که جدایی می‌آورد نه نفْسِ جدایی.
ما باید اینقدر ایمان و اراده داشته باشیم که در هر کجای این کره خاکی که هستیم سرشار از این احساس باشیم که در گروهی واحدیم، در کنار همیم و تکیه داده به هم.
📕 آتش بدون دود
✍🏽 نادرابراهیمی
آرام باش آنجا که دیگر راه نیست خدا راه می گشاید.....
من یتق الله یجعل له مخرجا