بچه مطیع بار نیاوریم

من بچهٔ مطیع بار نمی‌آورم.

 

در کلاس‌هایم حکمرانی نمی‌کنم و حواسم هست ادای صاحبان قدرت این مملکت را که بزرگ‌ترین حربه‌شان جدیت و تنبیه و تهدید و نگاه بالا به پایین توخالی است را درنیاورم.

 

بارها در کلاس‌هایم صدایم بلند شده.

بارها آنچه را درست می‌پندارم با تحکم بیان کرده‌ام و زیر بار خلافش نرفته‌ام.

بارها اعتراف کرده‌ام آدم نقدپذیری نیستم چون نقد را می‌شناسم و هر مخالفتی را آگاهانه نمی‌دانم‌.

 

و با همهٔ این‌ها، تلاشم در ساعات تدریس بر این بوده که دانشجوی مطیع و فرمانبردار و استاندارد‌ و تسلیم بار نیاورم.

 

مستقیم و غیرمستقیم بچه‌هایم را به از خط بیرون رفتن، طغیان کردن، داشتن صدا و زیر سوال بردن خط‌قرمزها دعوت کرده‌ام.

 

▫️چون فکر می‌کنم بس است.

 

مدرسه این وظیفۀ احمقانۀ تسلیم بارآوردن را در نهایتِ تلاش ثمربخشش به طرزی مضحک انجام می‌دهد. کلاسِ من حداقل ادامۀ این سیستمِ تسلیم‌پرور نباشد.

 

▫️شاید از همین‌جاست که واژۀ «نقد» با این ظاهر زمختش این چنین برایم جذاب است.

 

شاید دلیلش این است که آدم بله‌قربان‌گویی نیستم و به‌تبع آن هیچ‌وقت کارمند خوبی نبودم چون متاسفانه سال‌های مدرسه دانش‌آموز خیلی خوبی بودم.

 

▫️نقد و تسلیم باهم نمی‌خواند.

 

برای نقد کردن باید نه بگویی.

 

برای نه گفتن باید خودت را آسیب‌پذیر کنی.

 

برای آسیب‌پذیر بودن باید خطر طرد شدن و مسخره شدن در جمع را به جان بخری.

 

برای مسخره بودن باید مثل اکثریت سکوت نکنی.

 

برای در اقلیت بودن باید فکر و مخالفت کنی.

 

▫️تسلیم مسیر همواری ست.

و از دید من پر از لجن.

نقد و مخالفت ناهموار است.

و از دید من عطرآگین.

 

 

MT